مسلسل سبک  ОА-10 DMR توسط کارشناسان کارخانه اسلحه سازی Oberland Defence کشور آلمانی طراحی و ساخته شده است این سلاح از فشنگ کالیبر 308 وینچستر استفاده میکند اسلحه مدرن و خوش دستی است و دقت زیادی در نشانه روی و اصابت به اهداف دارد.

در کمپانیهای اسلحه سازی اروپای غربی بندرت اسلحه ای با دقت اسلحه ОА-10 DMR طراحی و ساخته شده است که در میادین جنگ هم کار مسلسل سبک را انجام دهد و هم دقت اسلحه های مخصوص نیروهای تکتیرانداز را داشته باشد.
مسلسل ОА-10 DMR با فشار غیر مستقیم گاز باروت مسلح می شود و امکان شلیک بی وفقه آنی چند گلوله به یک هدف را به نیروی تکتیرانداز میدهد و نیروی تکتیرانداز وقتی را برای کشیدن گلنگدن و جاگذاری فشنگ در جان لوله اسلحه تلف نمیکند (اسلحه های تکتیرانداز ساخته شده درکشورهای غربی برای استفاده بیشتر از انرژی ناشی از سوختن باروت از مسلح کردن دستی سلاح استفاده میکنند).

نوآوریهای بکار رفته در طراحی این سلاح در سیستم مسلح کردن مجدد اسلحه است که بر عکس سلاحهای  ساخته شده در غرب که اغلب بصورت فشار مستقیم گاز باروت مسلح میگردد این سلاح با فشار غیر مستقیم گاز  باروت مسلح میگردد و البته فاقد پیستون حرکت برگشتی مجددگلنگدن می باشد، در این سلاح گاز حاصل از سوختن باروت از طریق سوراخی که در جدار داخلی لوله اسلحه تعبیه شده است و توسط لوله ای این گاز از داخل بدنه اسلحه به جان لوله اسلحه میرسد و گلنگدن و آلات متحرک را به عقب می برد و اسلحه دوباره مسلح می شود.

دسته مسلح کردن سلاح (گلنگدن) به شکل حرف لاتین Tمی باشد که در انتهای بدنه اسلحه قرار گرفته است و بر خلاف سلاحهای ساخته شده تاکنون در حین شلیک گلوله حرکت و جابجا نمی شود و منفذ پرتاب پوکه خالی شده برای جلوگیری از ورود گرد و خاک با درب کوچکی فنری بسته میشود، برگه ضامن اسلحه در دو حالت عمل میکند و در بالای قبضه و روی بدنه اسلحه نصب گردیده است.

ویژگیهای مسلسل آلمانی ОА-10 DMR به شرح زیر می باشد:
   کالیبر(م م ): 7,62×51 / .308 Win
طول اسلحه(م م): 1020
طول لوله اسلحه(م م) : 457
وزن اسلحه بدون مهمات و دوربین اپتیکی (کیلوگرم) :4.3
سرعت اولیه گلوله(متر/ثانیه):  823
ظرفیت خشاب اسلحه(گلوله):20  
    قیمت تمام شده هر قبضه مسلسل در بازار 30000 یورو می باشد.

مترجم : دکتر حمید فرامرزپور

برنو
نوع	تفنگ جنگی، تفنگ گلنگدنی
خاستگاه	چکسلواکی
تاریخچه خدمت
در خدمت	۱۹۲۴
بکارگیری توسط	کاربران
نبردها	جنگ چاکو، جنگ جهانی دوم جنگ داخلی اسپانیا، جنگ ایران و عراق
تاریخچه تولید
تولید شده در	۱۹۲۴ تا ۱۹۴۲
گونه‌ها	برنو کوتاه
ویژگی‌ها
وزن	۴٫۲ کیلو
طول	۱۱۰ سانتی‌متر

سربازان ارتش چکسلواکی با تفنگ‌های برنو

بـِرنو (به چکی: vz. 24) تفنگی گلنگدنی از خانواده موزر 98 است که پس از جنگ جهانی اول در چکسلواکی طراحی و بین سال‌های ۱۹۲۴ تا ۱۹۴۲ در این کشور تولید شد.

کالیبر برنو مثل دیگر تفنگ‌های موزر ۷٫۹۲ میلی‌متر است و از فشنگ های موزر ۷٫۹۲x۵۷ استفاده می‌کند. طول لوله آن ۶۰ سانتی‌متر است که در مقایسه با موزر ۹۸ پانزده سانتی‌متر کوتاه‌تر و خوش‌دست‌تر است. مبنای نظری انتخاب لوله کوتاه‌تر این بود که کوتاه شدن لوله تفنگ تاثیر ناچیزی بر خصوصیات بالستیکی گلوله و در نتیجه دقت آن در بردهای متعارف جنگی می‌گذارد یا به عبارت دیگر کاهش دقت تفنگ با کوتاه‌شدن لوله در مسافت‌های کوتاه و متوسط ناچیز است اما کاربردپذیری و خوش‌دستی آن را بسیار افزایش می‌دهد.

واژه vz. که در نام دیگر تفنگ‌های چکسلواکی نیز دیده می‌شود- مخفف واژهٔ چکی vzor به معنی مدل است و ۲۴ نیز به سال آغاز تولید و انتخاب این تفنگ به عنوان سلاح سازمانی نیروهای مسلح چکسلواکی اشاره دارد. برنو نیز نام شهری است که یکی از کارخانه‌های اصلی تولید این تفنگ در آن قرار داشت و تفنگ‌های ارتش ایران در آن‌جا تولید می‌شد.

برنو علاوه بر چکسلواکی در کشورهای دیگری همچون رومانی، تایلند، چین، گواتمالا، اکوادور، ترکیه، بولیوی و ایران نیز به طور گسترده‌ای مورد استفاده قرار گرفت. بیشتر تفنگ‌هایی که به سفارش کشورهای امریکای جنوبی تولید شدند با کالیبرهای ۷x۵۷ موزر اسپانیایی و ۷٫۶۵x۵۳ آرژانتینی ساخته می‌شدند. پس از اشغال چکسلواکی توسط المان در سال ۱۹۳۸ کارخانه‌های تولید این تفنگ به دست آلمانی‌ها افتاد و تولید آن با توجه به شباهت بسیار به تفنگ‌های موزر ژ۹۸ و کارابینر ۹۸ ادامه یافته و تفنگ‌های موجود به راحتی وارد ارتش آلمان شده و در جنگ جهانی دوم مورد استفاده قرار گرفتند.

برنو کوتاه با نام چکی vz. 33 مدل کوتاه‌تر و سبک‌تر برنو است که تولید آن از سال ۱۹۳۳ آغاز شد و تفاوت جزئی با کارابینر98 سلاح سازمانی ارتش آلمان در جنگ جهانی دوم دارد. در این مدل وزن سلاح از ۴٫۲ به ۳٬۳۵ کیلو و طول آن از ۱۱۰ سانتی‌متر به ۱۰۰ سانتی‌متر کاهش یافته‌است.

در سال ۱۹۳۵ ارتش آلمان نیز تصمیم به انتخاب مدل کوتاه‌تر و سبک‌تری از موزر به عنوان سلاح سازمانی گرفت، تصمیمی که پیشتر در بریتانیا نیز با انتخاب مدل کوتاه‌تر اس‌ام‌ال‌ئی انفیلد گرفته شده بود. موزر کارابینر۹۸ که شباهت بسیار زیادی به برنو داشت در سال ۱۹۳۵ جایگزین موزر ژ۹۸ به عنوان سلاح سازمانی این کشور شد. این تفنگ بلافاصله مورد توجه سربازان ارتش قرار گرفت، این سلاح آنچنان خوشدست بود که تا پایان جنگ جهانی دوم استفاده می‌شد. هنگامی که آمریکا وارد جنگ جهانی دوم شد تفنگ ام 1 سلاحی بود که آمریکایی‌ها با آن می‌جنگیدند. ام۱ برخلاف تفنگ‌های روز دنیا از سیستم نیمه‌اتوماتیک استفاده می‌کرد و برای شلیک دوباره نیاز به کشیدن گلنگدن نداشت. این سیستم هرچند دقت تفنگ را کاهش و وزن سلاح را افزایش داده و احتمال گیر کردن و داغ کردن آن را بالا می‌برد اما قدرت آتش و سرعت بسیار بیشتری را به سربازان به خصوص در فاصله‌های کوتاه می‌بخشید. تفنگ‌های موزر با آنکه بسیار خوشدست بود ولی در جنگهای تن به تن از فاصله نزدیک به کارامدی ام یک نبود. زیرا گلنگدن آن باعث کند شدن عملکرد آن می‌شد. به همین سبب با آنکه دقت تیر ام یک از برنو کمتر بود ولی تا آنکه گلنگدن آن کشیده شود، سربازان آمریکایی توان شلیک هشت تیر پیاپی را داشتند. به همین جهت در اواخر جنگ آلمان نازی مدل اس تی جی 44 که تفنگی اتوماتیک با فشنگ کوتاه‌تر و برد کمتر بود را وارد خدمت کرد.

برنو آنچنان مدل موفقی بود که با گذشت سالها حتی مدلهای باقی‌مانده در اسلحه‌خانه‌های ارتش ایران در اواخر جنگ ایران و عراق هنگامی که سایه فقر بر ارتش ایران گسترده شده بود، به عنوان سلاح تک تیرانداز همانند جنگ اول و دوم جهانی مورد استفاده قرار گرفتند.

مدلی که در ایران با نام برنو شناخته می‌شود مدلیست که به ایران فروخته شده بود. این سلاح با توجه به دقت بسیار بالا حتی امروزه نیز مورد توجه تیراندازان و شکارچیان قرار دارد. امروزه مدل بهینه‌سازی شده همین سلاح گلوله‌زنی برای استفاده شخصی همانند شکار توسط ماوزر و دیگر کارخانه‌های اسلحه سازی ساخته می‌شود. همچنین بسیاری از تفنگ‌های گلوله زنی سیستم گلنگدن بر پایه این سلاح را دارند. زمانی که سلاح ام یک وارد خدمت ارتش ایران شد، ارتش بسیاری از سلاحهای برنوی باقی‌مانده را فروخت، برخی از آنها با مزایده وارد بازار داخلی شدند که همکنون نیر با وجود کارکرد دراز مدت همچنان در دست شکارچیان داخلی بسبب نبود سلاحهای جدید می‌گردند و برخی نیز به خارج فروخته شدند و برخی بعنوان آهن پاره روانه صنایع فولاد شدند. امروزه بسیاری از کلکسیونرهای سلاح علاقه‌مند خرید مدلهای آنتیک این سلاح هستند. نشانهایی که درست جلوی گلنگدن روی جان لوله قرار دارد حکایت از ارتشی دارد که آن سلاح در آن خدمت کرده، امروزه می‌توان در کلکسیونها سلاحهای برنوی متعلق یه ارتش ایران، عثمانی و امپراتوری المان را یافت.

همچنان که ذکر شد برنو مشتریان بسیاری در سراسر جهان دارد، بهمین سبب کارخانه اسلحه سازی ماوزر که هم اکنون تبدیل به کارخانهٔ اسلحه سازی با تولید مصارف شخصی شده، این سلاح را در انواع و کالیبرهای گوناگون می‌سازد. گراورها و قنداقهای آنها بسیار گوناگون بوده و برخی از آنها با گراورکاری‌های بی‌نظیری ساخته شده و با قیمتهای کلان هزاران دلاری مشتریان خاص خود را می‌یابند و برخی در ساده ترین شکل ممکن با قنداق پلاستیکی بدون گراور به قیمت چند صد دلار قروخته می‌شوند. در سلاحهای شکاری، علاوه بر مارک و جنس قلمکاریهای موسوم به گراور عمده تعیین کنندهٔ قیمت سلاح می‌باشد.

تفنگ برنو پس از ورود به ایران در ردیف سلاح‌های سازمانی ارتش قرار گرفت امابا ورود تفنگ ام ۱ جای خود را به این تفنگ نیمه خودکار داد. اما همچنان جایگاه خود را در بین مردم و بخصوص عشایر لر حفظ نمود چرا که به عقیده آنها برنو بهترین بوده و هست. دسترسی عشایر به این سلاح بعد از شهریور ۱۳۲۰ و انحلال ارتش ایران در پی حمله متفقین صورت گرفت.

برنوهای ساخت ۱۳۰۹ و ۱۳۱۷ از اهمیت و قابلیت‌های بالاتری برخوردار هستند اما مدلی قدیمی تر از این اسلحه وجود دارد که نقش شاهینی در حال پرواز را برخود دارد که ورود آن را به سال ۱۲۹۸ و توسط میرزا کوچک خان نسبت می‌دهند.

آرپی‌جی-۷ (به روسی: РПГ-7) نوعی جنگ افزار دوش پرتاب ضدتانک ِ بدون لگد است. این راکت انداز در اتحاد جماهیر شوروی بر مبنای ارپی جی-2 طراحی شده و از سال ۱۹۶۱ به خدمت ارتش شوروی درآمد. آرپی‌جی-۷ معروف‌ترین سلاح از خانواده سلاح‌های ضدتانک ارپی جی است. آرپی‌جی مخفف واژهٔ روسی Ручной Противотанковый Гранатомёт به معنی «نارنجک‌انداز ضدتانک ِ دستی» است.

این سلاح از یک پرتابگر شامل یک لولهٔ فولادی بدون خان با کالیبر ۴۰ میلی‌متری و طول ۹۵.۳ م‌م تشکیل می‌شود و مهمات آن یک راکت است که در جلوی آن قرار داده می‌شود به طوری‌که سر جنگی راکت بیرون از پرتابگر قرار می‌گیرد. انواع مختلفی از مهمات برای این سلاح ساخته شده که بین ۴۰ تا ۱۰۵ م‌م قطر و ۲ تا ۴.۵ کیلوگرم وزن دارند. این سلاح در اصل به عنوان یک سلاح ضدتانک برای نیروهای پیاده‌نظام طراحی شده و می‌توان از آن برای مبارزه با هدف‌های زره پوش دیگر مانند توپ های خود کششی و نفربرهای زرهی و همچنین به عنوان یک سلاح ضد نفر و ضد سنگر استفاده کرد.

سادگی، استحکام، ارزانی و تاثیرگذاری باعث شده تا آرپی‌جی-۷ بیش از هر سلاح ضدزره دیگری مورد استفاده قرار گیرد و تقریباً در تمام جنگ‌هایی که از دهه ۱۹۶۰ تاکنون اتفاق افتاده به کار رود. نیروهای مسلح حدود ۴۰ کشور از این سلاح استفاده کرده و نیروهای چریکی نیز علاقه خاصی به آن دارند. نه کشور مدل‌های مختلفی از این سلاح را تولید کرده‌اند و تولید آن در روسیه در شرکت بازالت همچنان ادامه دارد. مدلی که هم‌اکنون در روسیه تولید می‌شود آرپی‌جی-۷وی۲ نام دارد و قادر است مهمات استاندارد، مهمات ضدتانک شدیدالانفجار خرج تهی با سرجنگی دوتایی، مهمات شدیدالانفجار/ترکش‌دار و مهمات ترموباریک را شلیک کند و یک ابزار نشانه‌روی همراه با دوربین ۲.۷ برابر بزرگنمایی برای شلیک مهمات دوربردتر نیز بر روی آن قابل نصب است. مدل مشابهی نیز برای نیروهای هوابرد تولید می‌شود که تفاوت آن در قابلیت دوتکه‌شدن برای حمل‌ونقل آسانتر است.

مشخصات دستگاه نشانه روی

• بزرگنمایی ۷/۲ برابر
• میدان دید دوربین در سمت ۱۳ درجه
• منطقه خطر عقب ۳۰ متر
• فاصله بین خطوط مجاور داخل دوربین (برد) ۱۰۰ متر
• فاصله خطوط مجاور داخل دوربین (سمت) ۱۰ میلیم
• تقسیمات برد ۲۰۰ الی ۵۰۰ متر
• تقسیمات در سمت ۵۰+ و ۵۰- میلیم
• قابلیت تنظیم دوربین از لحاظ برد و سمت ۸ میلیم
• ارتفاع دوربین ۱۸ سانتی متر
• طول دوربین با حافظ لاستیکی چشمی ۱۴ سانتی متر
• عرض دوربین ۶۲ میلیمتر
• وزن دوربین ۵۰۰ گرم
• وزن دوربین با درپوش و متعلقات ۹۵۰ گرم
• دو نوع دستگاه نشانه روی وجود دارد:

۱- مکانیکی ( مگسک ) ۲- اپتیکی ( دوربین )

• دسگاه نشانه روی مکانیکی دارای دوقسمت می باشد:

۱- مثبت + و دیگری منفی - که هرکدام کار خاص خود را انجام می دهند.

• مثنت + : در زمانی که دمای هوا بالای صفر باشد از داخل مگسک علامت را مثنت کرده و شیلیک را آغاز می کنیم
• منفی - : در زمانی که دمای هوا زیر صفر باشد از داخل مگسک علامت را منفی کرده و شلیک می کنیم

---

مراحل کار راکت انداز

راکت بوسیله خرج باروتی پرتاب می‌شود و پس از چند لحظه بعد از پرتاب خرج پرواز به کار میفتد و سرعت راکت را افزایش می‌دهد.در این هنگام پره‌ها باز شده و موجب تثبیت پرواز راکت می‌شود.بعد از برخورد با هدف زره‌ای، خرج نفوذ کننده فعال شده و با ایجاد منطقه متمرکز گازهای داغ موجب ذوب شدن زره می‌گردد.و پس از نفذ راکت به درون ذره خرج تخریب با انفجار خود موجب تخریب زره پوش می‌گردد. (در هنگام شلیک راکت وجود نفرات در پشت تیر انداز در فاصله زیر ۳۰ متر برای افراد بسیار خطرناک است.)

جهت قرار دادن راکت در هیچ زمانی قسمت انتهای موشک انداز را روی زمین قرار نداده زیرا با قرار دادن موشک امکان شلیک وجود دارد طرز قرار دادن راکت در موشک انداز : ۱ - دست راست را از ارنج شکسته یعنی به صورت L و با دست چپ راکت را گرفته و آنرا به داخل موشک انداز قرار می دهیم در ضمن سر موشک انداز هرگز به سمت زمین نباشد .

طرز کار راکت

بعد از ضربه زدن سوزن بر روی چاشنی، خرج باروتی پرتاب بکار افتاده و با تولید گازهایی که در نتیجه اشتعال باروت سریع سوز خرج پرتاب تولید می‌گردد.راکت با سرعت اولیه ۱۲۰ متر در ثانیه به بیرون از راکت انداز پرتاب می‌شود.پس از خارج شدن راکت از لوله راکت انداز پره‌های دم راکت باز شده و با ایجاد حرکت دورانی موجب تثبیت حرکت راکت می‌گردد.پس از پرتاب ماسوره خرج پرواز به صورت خودکار فعال شده و در فاصله‌ای که برای تیر انداز بی خطر باشد خرج پرواز را بکار می‌اندازد. در نتیجه خروج گازهای خرج پرواز سرعت راکت افزایش یافته و به حدود ۳۰۰ متر در ثانیه می‌رسد.در لحظه اصابت به هدف، ماسوره راکت موجب تولید الکتریسیته شده و خرج نفوذ کننده را فعال می‌نماید سپس موجب انفجار خرج تخریب می‌گردد.

منبع:ویکی پدیا

چندی پیش در رزمایش پیامبر اعظم 9 سپاه پاسداران که در اواخر سال 93 برگزار شد انتشار تصویری کوتاه از یک مطلب گمان زنی های زیادی را در رابطه با این سلاح به راه انداخت.این سلاح که به نظر نمیرسید به طور انبوه در محل رزمایش به کار رفته باشد،سخنان جنجال برانگیزی را به سوی خود برد.عده ای از کاربران اینترنتی آن را ورژن جدید سلاح فاتح و عده ای دیگر آن را ورژن جدید و توسعه یافته کپی ام 16 چینی میدانستند.اما محتمل ترین نظر درباره این سلاح یک مدل بومی از سلاح ام 4 آمریکایی بود که اهل فن دنیای مجازی نیز به صحت این مورد اطمینان داشتند.اما موضوع از چه قرار است؟

تصویر منتشر شدهدر ویدئو های رزمایش پیامبر اعظم 9

طی یک سری عملیات سخت و نفس گیر در کوه های شمال غرب ایران  که بین سپاه پاسداران و پژاک انجامید نیروهای تکاور تیپ 48 فتح و صابرین با مطرح کردن اینکه ام16 های چینی مورد استفاده  توسط آن ها زیاد جالب نیست و نیاز به سلاحی دارند که متناسب با نیاز های آن ها باشد نیروی سپاه پاسداران دست به طراحی و ساخت اسلحه ام16 مورد نیاز نیروهای خود زد که این کار با مهندسی معکوس ام 16 چینی و ام 16 آمریکایی  سلاحی با نام صیاد  5.56 ساخته شد که طی تست های به عمل آمده از این سلاح مورد تایید نیروهای مورد استفاده قرار گرفت و هم اکنون به تولید انبوه رسیده و در اختیار یگان های تکاور سپاه قرار گرفته است اما این ماجرا به همین جا ختم نمی شود و با ورود ایران به چرخه تولید سلاح کالیبر  5.56 ایران دست به ساخت سلاح هایی همچون فاتح 5.56 زد اما چندی بعد با پیشرفت های صورت گرفته در صنعت پلیمری کشور سپاه پاسداران از نمونه ارتقا یافته ام16 ساخت خود خبر داد که شباهت به ام4 دارد و این سلاح 16 در بین نیروها به ام16 ایرانی معروف شده اما نام اصلی آن صیاد ارتقا یافته 5.56 است که بسیار محبوب شده است زیرا برتری هایی بر نمونه های قبلی دارد چه از نظر سبکی و چه از نظر مقاومت در برابر شرایط محیطی و چه از نظر خنک شدن سلاح در مدت زمان کوتاه و دیر داغ کردن این سلاح و ریل نصب تجهیزات بلند تر و متصل و از نظر اندازه در 3 مدل کوتاه و متوسط و بلند برای افراد مختلف ساخته شده است

تصاویر بالا مربوط به این سلاح جدید یعنی ام16ایرانی است که در رژه شهریور 1393 رونمایی شد (برای بزرگنمایی روی عکس کلیک کنید)

اما قابلیت های این سلاح شامل موارد زیر می شود
وزن بسیار سبک نسبت به نمونه های خارجی و ساخت داخل
دارای رنگ استتار در طرح ها مختلف
دارای خشاب هایی با ظرفیت 20 تایی و 30تایی
دارای ریل نصب تجهیزات که این امکان را فراهم می آورد که دوربین و نارنجک انداز و لیزر و چراغ قوه و دست گیره نصب شود
منفذ های سلاح برای خروج گاز سمی که از داغ شدن سلاح جلو گیری میکند
دارای قنداق تلسکوپی
مقاومت سلاح در شرایط استفاده طولانی مدت
استفاده از کالیبر 5.56
برد مفید 450الی 500 متر
برد نهایی 3600
نرخ آتش تئوریک آن 700 تا 900 گلوله در دقیقه
مورد استفاده در یگان های تکاوری سپاه مانند صابرین و تکاوران تیپ 48 فتح و... 

منبع:http://irartesh.ir

تاریخچه:

بعد از جنگ جهانی دوم و اواسط دههٔ ۱۹۵۰، آلمان غربی مانند دیگر کشورهای عضو ناتو و سازنده جنگ‌افزار، به فکر تجهیز نیروهای نظامی خود با اسلحه‌ای بودند که علاوه بر نیاز به خدمهٔ تک‌نفره (سلاح انفرادی) و خودکار و نیمه‌خودکار بودن و داشتن قدرت یک تیربار (مسلسل) و دقت یک تفنگ، قابلیت پشتیبانی از کالیبر نوع جدید ناتو «‎۷٫۶۲ × ۵۱» را داشته باشد. در ابتدا، آلمان قصد خرید مجوز ساخت سلاح اف‌ان‌فال (FNFAL) بلژیکی را داشت، اما پس از مخالفت بلژیک، پیشنهاد خرید یکی از طراحی‌های شرکت ساخت سلاح اسپانیایی با نام ست‌می (CETME) را ارائه کرد و سپس در سال ۱۹۵۹ شرکت هکلر و کخ (Heckler & Koch) آلمان غربی (واقع در اوبرندورف آم نکا) موفق شد تفنگ خودکار و نیمه‌خودکار ژ۳ را به جهان عرضه کند.

استفاده کنندگان:

بیش از ۴۵ سال است که سلاح ژ۳ بعنوان سلاح سازمانی در اختیار ارتش و نیروهای مسلح ایران است. این سلاح در ابتدا بصورت تعداد محدودی توسط کارخانه هکلر و کخ تحویل ارتش ایران شد. سپس کارخانه اقدام به راه اندازی خط تولید این سلاح در صنایع مسلسل‌سازی ارتش (جنگ افزارسازی فعلی) کرد. پس از پیروزی انقلاب اسلامی، متخصصین آلمانی ایران را ترک کردند. در جریان پیروزی انقلاب اسلامی و با هجوم مردم به کارخانه و اشغال آن بسیاری از مدارک فنی و ابزارهای تولید آن از دست رفت. سپس با تلاش متخصصین کارخانه، خط تولید بازسازی و راه اندازی شد. به دلیل استفاده از این سلاح در ارتش ایران و انعقاد پیمان سنتو بین ۳ کشور ایران، ترکیه و پاکستان، این دو کشور نیز نسبت به انتخاب این سلاح برای نیروهای مسلح خود مبادرت ورزیدند. نمونه‌های جدید این سلاح مجهز به مکانیزم چکاننده ۳ تیر نیز می‌باشد.

مشخصات تفنگ ژ۳

ژ۳ یک سلاح انفرادی است و دارای دو حالت خودکار و نیمه‌خودکار است. حالت خودکار به معنی شلیک پیوستهٔ مسلسل‌وار پس از یک بار مسلح شدن توسط انسان، و حالت نیمه‌خودکار به معنی شلیک یک تیر پس از مسلح شدن و سپس مسلح شدن به صورت خودکار و آمادگی برای شلیک دوباره‌است. ژ۳ با فشار مستقیم گاز باروت بر آلات متحرکه مسلح می‌شود. به این معنی که پس از کشیدن ماشه و ضربهٔ چخماق به عقب گلنگدن و در نتیجهٔ آن ضربهٔ سوزن به چاشنی انتهای فشنگ، پس از انفجار باروت موجود در پوکه، تیر (مرمی) در اثر فشار گاز باروت به جلو پرتاب می‌شود و گاز باروت از طریق پوکه به سمت عقب، روی آلات متحرکه (که گلنگدن در آن قرار دارد) فشار وارد می‌کند و در نتیجهٔ این عمل، کل آلات متحرکه به سمت عقب رفته و عمل مسلح شدن به طور خودکار انجام می‌شود. تغذیهٔ ژ۳ با خشاب ۲۰ فشنگی از زیر قبضه تپانچه‌ای انجام می‌گیرد. برگه ناظم آتش این سلاح دارای ۳ وضعیت است؛ (بالا ضامن، وسط تک تیر، پائین رگبار). لولهٔ ژ۳ با هوا خنک می‌شود.

دستگاه نشانه‌روی ژ۳ دو نوع است:

الف – دستگاه نشانه‌روی مکانیکی: شامل مگسک ثابت و روزنه دید متحرک (طبلک برد) که روی طبلک برد متحرک از شماره‌های ۱ تا ۴ مدرج شده و هر شماره نشانگر ۱۰۰ متر است.

ب – دستگاه نشانه‌روی اپتیکی (دوربین): که توسط یک پایه استاندارد بر روی قبضه نصب می‌گردد و خود دوربین در دون نوع متفاوت (۱ – دوربین دید در شب. ۲ – دوربین معمولی) می‌باشد. این تفنگ در دو گونه قنداق ساخته می‌شود:

مشخصات فنی

ابزارها و لوازم فرعی

مهمات

نارنجک‌های تفنگی

فشنگ‌های مخصوص

منبع:http://irartesh.ir